YORGUNUZ…

Okuldan eve dönerken, sabah işe giderken, arkadaşlarla çay sohbetindeyken, toplantıda patronumuzu dinlerken, müşteriye ürün pazarlamaya çalışırken, sabah yataktan kalkerken hep yorgunuz. Zaman zaman bu yorgunlukları mevsimsel geçişler olarak klişe bir cümleyle tanımlarız, kimi zamanda psikolojik olarak iyi hissetmediğimizi söyleriz. Çoğu zaman bunları söylerken bir nedenimiz vardır. 21. Yüzyılın bizlere ceza olarak verdiği zamanın hızlı geçişi bu yorgunlarımıza neden olabilir mi? Bir gün 24 saat değil de 34 saat olsa acaba rutin hayatımızdaki her şeyi yetiştirebilir miyiz? Yoksa sabahları o yataktan yine mi yorgun kalkarız?

İnsanların hayattaki koşuşturmaları, kendilerinde hayata ayak uydurmak zorundaymış gibi hissettikleri, sürekli bir şeyleri tüketme hissi bize yüzyıllardan beri aşılanmaya, kanıksatmaya çalışılan kapitalizmin etkisidir. Yapılacak birçok işimiz vardır, kafamızda türlü türlü planların taslağı çizilmiştir, sürekli yapılacaklar listesini hazırlar ve aynı zamanda bize hatırlatacak uyarıcılar hazırlarız. Hayatımızı bir gün önceden planlar düzenliymiş gibi olan planlarımızı uygulamadan önce kontrol listesine yazarız. Sorumluluklarımız vardır, yakınlarımızın, ailemizin, patronumuzun, işçimizin bizden beklediği şeyler de vardır.  Bunları yerine getireceğiz, hepsini eksiksiz yapacağız diye kendi düşüncelerimizi ve hissettiklerimizi unutur bambaşka bir boyutta kendimizi buluruz.

Sadece nefes alıp vermek ve bir gün boyunca görevlerimizi yerine getirmekle ne yazık ki yaşamış olmuyoruz. Bize vaat edilen tek olan bu hayatı her saniyesinde kaliteli ve bize özgün olarak yaşamalıyız. Hep şikâyet etmektense o anki durumdan zevk almaya, mutlu olmaya kendimize öğretmek, durumları daha sevimli kılar. Örneğin on yıllık arkadaşın sana huzur vermiyor, seni sıkıyor veya istemediğin şekilde mutsuz ediyorsa artık o arkadaşlığı bitirmelisin. Bunu en önce kendin için sonra karşındaki için yapmalısın. Hiçbir şeyi zorunlu olarak yapmadığında kendini daha iyi hissedecek bulunduğun yalnızlıktan bile keyif almaya başlayacaksın.

Tüketme bazı şeyleri, mesela yeni bir teknoloji harikası bir ürün çıktığında alma senin olmasın o! O anki tatmin duyguların, mutluluğun sonraki uzun süreli mutsuzluğun olacak. Çünkü sonraki hedefin bir sonraki çıkacak yeni ürünü almakta olacak.

“MİNİMALİZM; modern sanat ve müzikte, kökeni 1960'lara giden, sadelik ve nesnelliği ön plana çıkaran bir akımdır.” Türkiye’de yaklaşık iki üç yıldır popülerliğini gösteriyor. İnanılmaz güçlü ve şuan ki yüzyıl için gerekli bir akım. Hayatında tamamen sadeleşmeye giderek; fazla insan, gereksiz eşya, abartılı sözcüklerden, karmaşık çıkmazlardan kurtularak küçük minimal bir hayata sahip oluyorsun. İlk olarak fazla eşyalarını, giymediğin kıyafetleri bağışlamak veya atmakla başlıyorsun. Uzun uzun bir süre kendine maddi yani parayla sahip olabileceğin hiçbir şey almıyorsun(çok ciddi ihtiyaçlar hariç), seni mutsuz eden, huzursuz eden arkadaşlarını vb. hayatından çıkarıyorsun. Kapitalizmin ürettiği hiçbir şeye tabi olmuyorsun. Bunun sonucunda da MUTLU oluyorsun ama YORGUN olmuyorsun. Zamanla tüketmiyor, üretiyorsun. Daha fazla zaman kazanarak, örgütsel davranış bilimindeki “ihtiyaç kuramları” piramidindeki en üstündeki kendini gerçekleştirme noktasına ulaşıyorsun. Ve Nirvana orada, haz orada yani kendini bulduğun noktada…